Monique Westenberg: 'Ik ben blij dat 2018 voorbij is'

De nuchtere Rotterdamse moet er nog aan wennen dat iedereen een mening over haar heeft. "Nu moet ik ineens rekening houden met wat ik zeg en doe", vertelt ze. "Iedereen heeft een mening over je. Maar ik ben wel volwassen geworden, vind ik. Ik ben nu een vrouw, heb een gezin, een zoon en André. Vroeger moest ik dat allemaal nog zien te krijgen."

Toch worden er nog dagelijks incorrectie opvattingen over haar en haar gezin gemaakt. "Veel mensen denken, ook door een realityserie, dat we alleen maar gala's en rode lopers afgaan. Maar zo ben ik helemaal niet", legt het liefje van de Leef-zanger uit. Ze blijft nu eenmaal een simpele meid: "Ik zou dat allemaal zo in willen ruilen (...) Maar ik merk wel dat ik in het hele circus ben meegetrokken. Daarom ben ik sinds dit jaar meer met mezelf bezig. Ik spreek met vriendinnen af, ga het bos in. Dat was ik kwijt aan het raken.''

Het is niet zo vreemd dat Monique even de grip verloor op haar leven, 2018 was dan ook een roerig jaar. Monique: "Er gebeurde gewoon teveel. Onze relatie ging voorbij, mijn stiefmoeder Maria is maandenlang doodziek geweest en overleed, met mijn broer ging het niet goed. Alles was weg. Ik was kapot."

Tot overmaat van ramp moest ze ook haar hondje Dunya laten inslapen, met wie ze veertien jaar lief en leed deelde. "Het was een hel", deelt ze. "Emotioneel lag ik helemaal in elkaar. En dan ben je ook nog een moeder. Tegelijkertijd zat ik met een man die thuis zat omdat 'ie het even niet meer trok. Ik wilde wel rouwen om het verlies van Maria en mijn hond, maar dat kon niet. Ik kon niet als een vaatdoek op de bank zitten. Wat dat betreft ben ik blij dat 2018 voorbij is.''

Door haar hartverwarmende prentenboek, vernoemd naar haar pitbull Dunya, kan ze het steeds meer een plekje geven. Haar nichtje van vier was de inspiratiebron om het leven van haar trouwe viervoeter in kaart te brengen. "Mijn nichtje van vier vroeg wanneer Dunya weer terugkwam", legt ze uit. "Maar hoe moet ik haar vertellen dat ze nooit meer terugkomt? Ik dacht, daar moet een boekje voor zijn. Maar die kon ik niet vinden. Een juf op school suggereerde toen dat ik het zelf moest doen. Toen heb ik een vriendin gebeld die kan schrijven, zo is het begonnen.''

Eenmaal met een pen in haar hand weet Monique het trauma langzaam te verwerken. "Huilen, huilen en huilen. Maar met een lach op mijn gezicht. Ik heb uren tegen haar gepraat als ik alleen in de auto zat. We hebben nu ons eigen boekje. Wie had dat gedacht? (...) Voor jou is het slechts een tekening, voor mij complete herinneringen.''