Claudia de Breij openhartig over de grens van grappen

Zo vindt Soundos El Ahmadi bijvoorbeeld dat ze tegenwoordig helemaal niet minder kan zeggen dan vroeger. Ze heeft zich zelfs nog nooit zo vrij gevoeld. "Als cabaretier moet je prikken. Het is je taak om kritiek op de maatschappij te hebben. Mensen móéten ongemakkelijk van je worden. Ik zeg wat ik wil zeggen, maar het moet wel een functie hebben." 

Maar datzelfde gaat niet helemaal op voor Claudia de Breij, zij is de laatste jaren toch wat bewuster omgegaan met haar grappen. "Er is ook zoiets als voortschrijdend inzicht. Denk aan het N-woord. Vroeger gebruikte ik dat misschien nog weleens, inmiddels is het feit dat dat écht niet kan, volledig geïnternaliseerd." 

Verder heeft Peter Pannekoek eigenlijk maar twee regels: het moet openbare informatie zijn en of hij een bepaalde grap ook zou durven maken als de persoon waarover het gaat, in de zaal zit. Roddels die hij via-via heeft gehoord, zal hij dan ook nooit gebruiken om grappen over te maken. Voor de rest heeft hij niet echt grenzen, want tijdens een optreden neemt toch altijd wel iemand aanstoot aan zijn grappen. "Als ik speel in een zaal voor meer dan 800 mensen, zit er altijd wel iemand in een rolstoel in de zaal. Als ik dan een grap over een fysieke beperking maak, zie je iedereen snel naar de persoon kijken of ze wel mogen lachen. Maar diegene lacht vaak zelf het hardst." 

Het hele interview met de drie grappenmakers, inclusief de meningen van Pieter Derks, Micha Wertheim en Dolf Jansen, is nu te lezen in de nieuwe LINDA..