Tooske Ragas herdenkt broer: 'Het meest mis ik zijn liefde'

In gesprek met het AD blikken moeder en dochter terug op hun bijzondere zoon en broer. Ze missen hem vreselijk. "Wat zou ik hem toch graag uit die fotolijst rukken. Even die wangen willen knijpen", vertelt Greet. Tooske: "Het meeste mis ik zijn liefde. Niemand hield van mij zoals hij."

Gelukkig en gezellig, zo stond Jan Pieter in het leven. Tegelijkertijd wist hij dat hij het syndroom van Down had en dat zijn leven er anders uit zou zien dan het leven van Tooske en broer Jaap. "Toen mijn broer en ik kinderen kregen is hij een keer hartverscheurend verdrietig naar boven gegaan. Eenmaal weer beneden zei hij: 'Oké, ik kan geen vader zijn, maar ik kan wel de beste oom van de wereld worden'", blikt Tooske terug. 

Het was 'ongelooflijk verdrietig' om te zien hoe alles wat Jan Pieter met moeite had opgebouwd door de ziekte alzheimer afbrak. Tot overmaat van ramp konden ze hem niet opzoeken in het zorgcomplex waar hij woonde, omdat toen het coronavirus uitbrak in Nederland. 

Jan Pieter kwam na een zware epileptische aanval niet meer bij, waarna Tooske en broer Jaap drie nachten bij hem waakten. "Je gaat niet in je eentje dood, dat dachten we. Het waren nachten om nooit meer te vergeten. We bespraken al onze jeugdherinneringen. Ondertussen luisterden we dan steeds of de ademhaling van hem veranderde."

Tooske: "Toen hij zijn laatste adem uitblies, was het eerste wat we allemaal voelden opluchting." Greet noemt het een 'geschenk' dat ze de eerste en laatste ademtocht van haar zoon heeft meegemaakt, ondanks dat geen moeder haar kind wil zien sterven.

Na 51 jaar zorgen en regelen hebben Greet en haar man weer tijd voor zichzelf. "Ik moest ervaren hoe dat voelde als mijn ‘zorgknop’ uit zou gaan." Het begint 'te wennen', vertelt ze. "Nu is zaterdag drie kranten-dag. Nooit gedacht dat ik daaraan toe zou komen."